Koszówka drobna występuje w południowej Europie. W Polsce pojawia się sporadycznie.
Żerowanie
Koszówka zeruje w nieokorowanych, obumarłych pędach dębu, jaku, jesiona, jabłoni, leszczyny, morwy wierzby, róży i innych drzew. Najczęściej atakuje wierzbę. W Polsce atakuje nieokorowane pręty wyrobów wikliniarskich.
Morfologia
Chrząszcze koszówki drobnej są ciemnobrunatne i długie na 3 do 7 mm. Silnie skrócone pokrywy nie pokrywają 1/3 końcowej części odwłoka. Jaja owalne, długie na 0,8 mm. Białe larwy osiągają długość do 7,5 mm. Charakterystyczną cechą larw jest silne wciągnięcie głowy do przedtułowia.
Rozwój
Chrząszcze koszówki drobnej pojawiają się od maja do sierpnia. Samice składają jaja na pędach roślin lęgowych. Koszówka może się też rozwijać partenogenetycznie. Maksymalnie samica może złożyć 38 jaj. Cykl rozwojowy trwa od 6 miesięcy do dwóch lat.
Wyrządzane szkody
Koszówka niszczy wyroby wikliniarskie. Może doprowadzić do ich całkowitego zniszczenia.
Zwalczanie
W celu zwalczania koszówki impregnuje się wyroby wiklinowe lekko lotnymi insektycydami.
Skórnik słoniniec występuje na całym świecie. W Polsce uważany za szkodnika bardzo pospolitego.
Długość ciała skórnika wynosi od 7,0 do 9,5mm. Jego pokrywy są dwubarwne- przednia pokryta jest szczecinkami w kolorze szarym oraz żółtym, natomiast tylna w kolorze czarnym. Cechą rozpoznawczą skórnika są trzy czarne plamki w górnej części tułowiu. Brzegi przedplecza zdecydowanie zaokrąglone. Głowa w stosunku do reszty ciała mała. Owad ten posiada dobrze rozwinięte skrzydła lotne.
Skórnik słoniniec na otwartej przestrzeni najczęściej spotykany jest w gniazdach ptaków. W pomieszczeniach zamkniętych natomiast zasiedla mieszkania, sklepy oraz magazyny.
Samica w ciągu swojego życia składa około 200 jaj. Dzieje się to wiosną. Jaja składane są pojedynczo bądź w niewielkich grupkach w miejscach znacznie zaciemnionych. Optymalne warunki do rozwoju szkodnika to temperatura 25°C oraz wilgotność powietrza w granicach 65%.
Wówczas rozwój trwa około 50 dni. Im wyższa jest temperatura, tym okres ten skraca się. Na czas rozwoju znaczący wpływ ma także spożywany przez larwy pokarm. Tuż przed przepoczwarczeniem larwy wygryzają chodniki, nawet w twardych elementach takich jak tynki czy drewno. Może to powodować duże straty.
W warunkach klimatycznych Polski, w ciągu roku rozwinąć się może tylko jedno pokolenie skórnika.
Ze względu na żerowanie na każdym możliwe materiale, owady te wyrządzają bardzo szkód materialnych. Ponadto, skórnik słoniniec powoduje alergię u ludzi a także u zwierząt.
TAGI:Skórnik słoniniec, korniki w drewnie, owady robaki, chrząszcze jedzące skóry,
Pustosz kradnik należy do rodziny kołatków, podrodziny pustoszowate. Jest on gatunkiem kosmopolitycznym. W Polsce występuje bardzo często, uważany za szkodnika pospolitego.
Długość ciała pustosza kradnika wynosi od 2,0 do 4,5mm. Samice są nieco większe od samców. Ponadto, pokrywa ciała samicy jest owalna, a jej kolor jest ciemnobrązowy z jasnymi plamami; samca z kolei jest wydłużona, a kolor szkodnika jest rdzawobrązowy. Czułki samca są tej samej długości co jego ciało, w przeciwieństwie do samicy pustosza, gdzie są one znacznie dłuższe. Na przedpleczu pojawiają się drobne szczecinki.
Zdarza się, że pustosz kradnik spotykany jest na otwartej przestrzeni, m.in. w gniazdach ptaków czy próchnie drzew. Jednak zdecydowanie bardziej preferuje zamknięte pomieszczenia takie jak mieszkania, magazyny czy piwnice. Żeruje na ziarnach zbóż, suszonych owocach, ziołach oraz przyprawach. Można go także spotkać pośród zbiorów muzealnych, pierza, skóry a także wełny.
Samica pustosza składa jaja (ich liczba waha się na poziomie około 100) pojedynczo bądź grupami. Wylęgłe larwy rozpoczynają budowę kokonu z resztek pokarmu oraz kału. Spędzą w nim całe swoje życie. Aby pustosz rozwijał się prawidłowo, potrzebna jest temperatura wyższa niż 10°C oraz wilgotność powietrza powyżej 50%. Larwy mogą wygryzać otwory w drewnie, a nawet gipsie w celu odnalezienia idealnego miejsca do przepoczwarczenia się. Chrząszcze mogą znajdować się w kokonie jeszcze przez okres trzech tygodni.
Dorosłe osobniki żerują nocą. Zasiedlając magazyny, spotkać go można najczęściej w okresie letnim. Preferują ciemne i wilgotne miejsca. Pełen rozwój szkodnika w warunkach optymalnych trwa około 4 miesięcy.
Pustosz kradnik nie przynosi większych szkód w magazynach. Jego zasiedlenie oznacza, iż w pomieszczeniu poprawnie nie przestrzega się zasad przepisów sanitarnych.
Skórnik natrupek należy do rodziny skórnikowatych. Pochodzi z terenów Indii, obecnie występuje w większości krajów na całym świecie. W Polsce uchodzi za gatunek pospolity.
Ciało skórnik natrupka osiąga wielkość od 6 do 10mm. Pokrywy są koloru czarnego, z przodu nieco jaśniejsze. Na bocznych i przednich brzegach przedplecza występują drobne, żółte szczecinki tworzące pasek. Na pozostałej części ciała szczecinki są czarne.
Skórnik najczęściej zasiedla otwartą przestrzeń. Żeruje wówczas na padlinie wszystkich organizmów. Znacznie rzadziej spotykany jest w pomieszczeniach zamkniętych. Wówczas atakuje produkty pochodzenia zwierzęcego takie jak futra, skóry, mięso a także pasze zwierzęce.
Choć przeciętna samica skórnika natrupka jest w stanie złożyć nawet 350 jaj, najczęściej jednak ich ilość nie przekracza stu. Są one składane bezpośrednio w pokarmie. Larwy w ciągu swojego życia przechodzą pięć linien. Optymalne warunki do rozwoju owada to temperatura od 30°C do 35°C, natomiast wilgotność powietrza powinna wynosić 75%. Ponadto, gdy szkodniki odżywiają się produktami o wysokiej zawartości soli, okres rozwoju znacznie się wydłuża.
Skórnik natrupek przyczynia się do dużych szkód w magazynach, w których znajdują się produkty pochodzenia zwierzęcego. Zagrożone są również suszarnie mięsa. Ponadto, zdarza się, iż podczas żerowania szkodnika dochodzi także do zniszczenia opakowań.
TAGI:Skórnik Natrupek, zwalczanie korników w drewnie, gazowanie kornika,
Palotocz mostowy występuje w całej Europie, ale nie tylko. Powszechny jest też w Japonii, Korei Chinach, Nowej Zelandii, południowej Afryce oraz w obu Amerykach. Wybrzeża morskie delty i doliny rzek to najczęstsze tereny jego występowania. Nie inaczej jest w Polsce, gdzie najliczniej występuje w Zalewie Wiślanym i delcie Wisły.
Żerowanie
Palotocz mostowy żyje w drewnie silnie zagrzybionym lub zawilgoconym. Występuje głównie w elementach obudowy wybrzeża, które są okresowo zalewane przez wodę takich jak np. pale mostowe lub portowe. Nie interesuje go ani drewno stale zanurzone pod woda ani suche. Znaleźć go można również w zagrzybionych i zawilgoconych elementach budynków.
Morfologia
Chrząszcz ma długość 9-13 mm. Wierzch ciała jest rdzawożółty, a oczy i koniec pokrywy czarne. Spód ciała niemal czarny. Wyjątkiem jest tu jedynie żółta głowa.
Żerowanie
Palotocz roi się pod koniec wiosny lub na początku lata. Jeśli rójka ma miejsce w porcie, a jest tak najczęściej jaja składane są w szpary drewnianych elementów blisko poziomu wody. Na początku larwy żerują w zewnętrznej warstwie drewna uszkodzonej przez wodę. Później jednak drążą coraz głębiej nawet w zupełnie zdrowych partiach drewna. Nie straszne im nawet miejsca silne zażywiczone. Palotocze drążą owalne chodniki szerokie na 11 mm, które całkowicie wypełniają ubitą mączką z drewna. Charakterystyczne dla żerowisk są bułeczkowate cząsteczki kału wypełniające chodniki.
Zagrożenia
Palotocz to dotkliwy szkodnik niszczący drewniane elementy obudowy wybrzeża, a także pale portowe i mostowe.
Zwalczanie
Zwalczanie palotocza mostowego polega na próżniowo-ciśnieniowym nasycaniu pali i elementów obudowy wybrzeża olejem kreozotowym. Zwalczanie palotocza w drewnie częściowo zanurzonym w wodzie jest niemal niewykonalne i sprowadza się do zabezpieczania drewna przed zagrzybieniem i zawilgoceniem.
Paśnik pałączasty występuje w całej Europie z wyjątkiem części północnej, Armenii, Azji Mniejszej, północnej Afryce, Kaukazie i Zakaukaziu. W Polsce występuje wszędzie z wyjątkiem najwyższych gór. Spotkać go można za równo w lasach liściastych zwłaszcza dębowych jak i mieszanych.
Żerowanie
Paśnika pałączastego można spotkać w drzewostanach i składnicach surowca liściastego. Atakuje przede wszystkim surowiec i drzewostan dębowy. Niemniej rozwijać się może w różnych gatunkach drzew liściastych takich jak buk, grab, jesion, klon, robinia, wierzba, brzoza, dąb, klon, lipa i wiąz. Paśnik pałączasty atakuje drzewa żywe, ale osłabione, drzewa obumierające, obumarłe, złomy, wywały, fragmenty kłód, tylce złomów, słupy ogrodzeniowe, a także leżące na ściółce gałęzie.
Morfologia
Chrząszcze paśnika pałączastego mają długość od 6 do 22 mm. Są czarne z czerwonożółtymi nogami i czułkami. Na każdej z pokryw znajduje się plama w pobliżu nasady, a w dalszej części trzy żółte, poprzeczne przepaski. Masywne larwy osiągają długość do 26 mm długości.
Rozwój
Chrząszcze paśnika pałączastego pojawiają się od maja do lipca. Największe nasilenie rójki obserwowane jest w czerwcu. Paśniki można spotkać na kwiatach roślin zielnych, w drewnie sągowym i w dobrze nasłonecznionym materiale lęgowym. Samice składają do 50 jaj w szparach kory. Po trzech tygodniach wylęgają się z nich żerujące pod korą larwy paśnika pałączastego. Wygryzają one pod korą kręte płaskie i ostrokrawędziste chodniki. Cykl rozwojowy trwa od roku w przypadku drewna świeżego do dwóch lat.
Wyrządzane szkody
Paśnik to wyjątkowo groźny wtórny szkodnik dębu. Lokalnie potrafi występować niezwykle licznie (Zagęszczenie larw dochodzi do 3 sztuk na decymetr sześcienny), czym powoduje duże szkody na atakowanym surowcu. Dobija obumierające i osłabione drzewa.
Zapobieganie i zwalczanie
W celu walki z paśnikiem pałączastym należy utrzymywać silne zwarcie w drzewostanie, gdyż paśnik pałączasty unika miejsc ocienionych. Należy usuwać drzewa osłabione i chore, korować drzewa złamane i powalone oraz do końca kwietnia wywieść z lasu ścięty materiał. Surowiec nieokorowany zabezpiecza się chemicznie. W miejscach, gdzie paśnik pałączasty występuje wyjątkowo licznie stosuje się drzewa pułapkowe.
